แทบตักเทวิน โดย เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์

แทบตักเทวิน

เรากำลังจะหลับกับความหลัง เงี่ยหูฟังวังเวงเพลงสายฝน
ฟ้าย่ำฆ้องกลองร่ำรัวคำรณ สาวอัปสรโสภณพรมดนตรี

ประนมแนบแอบอุ่นหนุนเมฆนุ่ม ฝันถึงกลุ่มเกลียววาววงดาวคลี่
ดอกไม้แห่งหุบผาวนาลี รอเทวีแห่งทิวาจะมาเยือน

ดั่งนานนับกัปกัลป์ได้ฝันถึง คืนวันซึ่งซึ้งละมุนอบอุ่นเหมือน
ความสุขอันผ่านมาแล้วพร่าเลือน สัมผัสเตือนตาหลับกับภวังค์

ลมระเรื่อยเฉื่อยเฉี่ยวเคียวใบข้าว กังหันน้าวระหัดน้ำทำนบขัง
ระลอกนองกรองใสร่มใบบัง แพงพวยหยั่งยอดพันสันตะวา

เราย่ำน้ำนองไหลไปตามน้ำ เย็นเย็นฉ่ำชื่นเนื้อเย็นเสื้อผ้า
กลีบผีเสื้อโสนรายที่ปลายนา ปลิวว่ายฟ้าลอยฟ่องเหมือนทองคำ

ลมฝนโชยชื่นกลิ่นไอดินหอม สะแกค้อมกิ่งก้มร่มฝนฉ่ำ
เราเป่าใบไม้ขับรับลำนำ ดอกระบำน้ำฝนบนลานดิน

วันเช่นนั้นนานไกลในความคิด ซึ้งสนิทนุ่มนวลชวนถวิล
เอื้อมเด็ดช่อปาริฉัตรทัดเทวิน น้ำตารินรินซับกับตักเธอ

โดย เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์